نيچه كه مي‌نوشت، بي‌پروا بود؛ بي‌پروا در نقد هر فرد و انديشه‌اي. اين بي‌پروايي در كنار نبوغ و تسلطش بر زبان از آثار او، شاعرانه‌هايي فلسفي ساخته كه هنوز هم براي ارايه تفسيرهاي تازه قابليت دارند. اما اين زبان استعاري و اين بي‌پروايي در تاختن به انديشه‌هاي حاكم در جامعه، باعث برداشت‌هاي نادرستي هم از نيچه شده است.